Met zijn kenmerkende serie ‘Shoppings Bags’ verwierf de Franse kunstenaar Fred Allard een belangrijke plek in de internationale kunstwereld. Allard werd geboren in 1968 en isiemand die zijn kennis heeft verkregen door zelfstudie, los van begeleiding of formele kunstinstelling. Voordat hij zich honderd procent aan de kunst wijdde, was hij ondernemer in de mode. Toen hij een keer iets voor zichzelf wilde maken, gooide hij zijn tas leeg en goot hij de inhoud in kunsthars. Pas na jaren experimenteren vond hij uiteindelijk de perfecte transparante kunsthars om zijn objecten in te gieten. De vorm van de tas werd leidend in zijn werk.

Vide Ton Sac – gooi je tas leeg – was de naam van Allards eerste expositie in New York. Het was een eerbetoon aan de beroemde stukken van Chanel en wijlen artistiek directeur Karl Lagerfeld. Lagerfelds visie en zijn samenwerkingen met merken als Chanel, Coca-Cola en H&M – een mix van stijlen, waarbij luxe en massaconsumptie elkaar ontmoetten – waren een grote inspiratiebron voor Allard. Inspiratie vindt hij ook in popart, streetart, muziek, magazines, het straatbeeld en het dagelijks leven.

Zijn ‘Shopping Bags’-serie bestaat uit luxe shoppers die hij vult met zowel alledaagse, als iconische en luxe producten. Het staat symbool voor de vermenging van de straatcultuur en de wereld van luxe, waarbij hij de tegenstellingen samenbrengt. Met thema’s als de consumptiecultuur en vergankelijkheid vereeuwigt hij de huidige tijd, waarin merken het product domineren en imago het allerbelangrijkste is.

De Amerikaan Joel Morrison, geboren in Washington in 1976, staat bekend om zijn samengestelde sculpturen, die vaak zijn opgebouwd uit gevonden voorwerpen. Hij voert zijn beelden uit in glasvezel of hoogglans roestvrij staal.

Zijn ‘Weather balloon trapped in a shopping cart’ is gemaakt van glanzend staal. Zoals de naam van het werk al zegt is het een opgeblazen weerballon, gevangen in een winkelwagentje, klaar om te ontsnappen uit zijn metalen gevangenis. Morrison gebruikt de weerballon als symbool voor menselijke dromen en ambities. De ballon, die lijkt te streven naar vrijheid, wordt tegengehouden door een alledaags winkelwagentje, die kan worden gezien als de huidige maatschapij.

Het kunstwerk is niet alleen een technisch hoogstandje door de combinatie van verschillende materialen en technieken, maar roept ook vragen op over materialisme, de consumptiemaatschappij, identiteit en de menselijke conditie. Morrison zegt erover: “Op het eerste gezicht ziet het wagentje er leuk en grappig uit. Maar in Los Angeles zie je  ook zwervers een winkelkarretje voortduwen. De extreme rijkdom van sommige mensen staat lijnrecht tegenover het troosteloze bestaan van anderen.”

Patricia Piccinini is een internationaal bekende Australische kunstenares, die werd geboren in 1965. Ze geeft je een uniek kijkje in haar wereld van beangstigende, maar toch knuffelbare kunst. Met haar bijna levensechte, vervreemdende sculpturen onderzoekt Piccinini of het mogelijk is om mens, natuur en technologie in harmonie te laten bestaan. Haar sprookjesachtige wezens ontroeren en roepen empathie op voor wat anders is. Ze vervaagt de grens tussen organische en technologische lichamen.

‘The Lovers’ gaat over kunstmatige intelligentie, de technologie die zelfvoorzienend wordt en zichzelf in stand houdt. Door twee Vespa-scooters voor te stellen als wezens met gevoel – herten in een tedere omhelzing – vraagt de kunstenares je om je voor te stellen dat machines levenscycli hebben, verliefd worden en zich kunnen voortplanten. Dit zou leiden tot de zowel verontrustende, als denkbare mogelijkheid van een wereld waarin technologie – net als de natuur – niet onder onze controle staat.

In de kern gaat dit werk over liefde en controle, of beter gezegd, over een gebrek aan controle. We kunnen niet controleren van wie we houden, noch kunnen we controleren van wie iemand anders houdt. Net zoals we de natuur en mogelijk ook de toekomst van de technologie niet kunnen controleren.

Terwijl veel kunstenaars werk maken met een diepere betekenis, geldt voor Frankey dat hij graag positief ontregelt en mensen vrolijk maakt. Zijn kunststatement is vooral: lol. Voor Frankey, ook bekend als Streetart Frankey, heeft kunst geen grenzen. Hij streeft ernaar werk te maken dat ‘niet normaal’ is. Wel herkenbaar, maar dusdanig veranderd dat het nieuw wordt. Frankey heet in het dagelijks leven Frank de Ruwe. Hij werd geboren in 1977 en is opgeleid tot industrieel ontwerper.

Geïnspireerd door de Britse graffitikunstenaar Banksy begon Frankey ruim twintig jaar geleden met wat in de streetart-wereld urban inventions heet. Subtiele, humoristische straatkunst die feitelijk illegaal is en die soms weer verdwijnt. Frankey ziet iets op straat en verzint daar iets bij, of hij repareert kapotte dingen met kunst. Een lantaarnpaal, een standbeeld of een verkeersbord met een twist, je komt Frankey in Amsterdam overal tegen. Glimlach gegarandeerd!

Over zijn creatie ‘Bear with me’ zegt hij: “Omdat dit werk recht tegenover speelparadijs Kiddieland staat, heb ik geput uit een jeugdherinnering, namelijk het liedje ‘Ik zag twee beren broodjes smeren’. Maar wat is leuker dan smeren? Juist, opeten! De beer zit dus lekker te smikkelen en nodigt met zijn uitgestrekte arm iedereen uit om samen te genieten. Leuk detail, de gezellige beer die de boel ontregelt, draagt dezelfde rode muts waarmee je mij kunt uittekenen.”

De Amerikaanse beeldhouwer Lars-Erik Fisk heeft de kunstwereld veroverd met zijn bolvormige sculpturen, oftewel spheres, gemaakt van alledaagse objecten. ‘Volkswagenball’ op Gelderlandplein is één van zijn meesterwerken, in 2002 won hij er Rappaport Prize voor hedendaagse kunstenaars mee. Met zijn onconventionele werk daagt de in 1970 geboren kunstenaar de grenzen van de traditionele beeldhouwkunst uit.

Voor het werk ‘Volkswagenball’ heeft Fisk het iconische Volkswagenbusje uit de jaren zestig omgevormd tot een bal, compleet met een deel van de voorkant, één zitplaats, het stuur, de koplampen en het bekende Volkswagenlogo. Niet alleen is ‘Volkswagenball’ een visueel spektakel, het zet aan tot zelfreflectie en laat je nadenken over consumentisme, mobiliteit en de rol van de auto in onze samenleving.

Met zijn spheres wil Fisk je prikkelen om na te denken over de symboliek van gewone voorwerpen. Door het object te vereenvoudigen, te distilleren tot een abstract symbool, rijst de vraag wat de werkelijke essentie van het object is. Fisks werk spreekt sterk tot de verbeelding en inspireert je om de wereld om je heen met andere ogen te bekijken.

Ai WeiWei, geboren in 1957, is een van de meest toonaangevende kunstenaars van deze tijd. Naast conceptueel kunstenaar, is hij ook bekend als mensenrechtenactivist en criticus van autoritaire machtssystemen.

Zijn werk roept door de vorm, innovatie en eenvoud vragen op over continuïteit en verandering, traditie en revolutie. Hij verbindt de traditionele Chinese cultuur met zijn persoonlijke beeldtaal en staat bekend om zijn kritiek op de culturele en sociale omstandigheden in China.

Fietsen waren en zijn een veelgebruikt transportmiddel in China. Ai Wei Wei gebruikt ze vaak in zijn werk, omdat hij denkt dat het publiek zich ermee kan identificeren. Over de betekenis van de titel van het werk – Forever  – zijn verschillende lezingen. Zo zou het verwijzen naar de fietsen van het merk Forever die de straten van China overspoelden in Ai WeiWei’s jeugd, maar die voor veel mensen te duur waren. Ook kan het staan voor het feit dat auto’s steeds meer de plek innemen van fietsen, die dus niet forever zijn. Hoewel de fietsen in het werk vrijheid en beweging symboliseren, zijn ze aan elkaar geklonken om te wijzen op de situatie in de Chinese samenleving: vast en in stramien.

Alicja Kwade is een hedendaagse Duitse kunstenares van Poolse afkomst, geboren op 26 februari 1979 in Katowice. Ze staat bekend om haar multidisciplinaire werk waarin ze sculpturen, installaties, video’s en fotografie combineert. Kwades kunstwerken verkennen vaak complexe concepten zoals tijd, ruimte, identiteit en de relatie tussen mens en materie.

‘Against the run’ is een klok die weliswaar de juiste tijd aangeeft, maar dat doet op een uiterst verwarrende wijze. De kunstenares heeft een bekende negentiende-eeuwse New Yorkse klok zodanig veranderd dat het lijkt alsof de wijzers achteruit bewegen, waardoor het mechanisme van de klok – en dus de tijd – wordt teruggedraaid. In werkelijkheid is het de wijzerplaat die beweegt, terwijl de wijzers de exacte tijd aangeven. Door deze manipulatie laat Kwade ons zien hoe afhankelijk we zijn van aannames en verwachtingen in ons dagelijks leven. Kwades klok weerspiegelt haar fascinatie voor de systemen die we bedenken om ons leven en de wereld te begrijpen. Ze zet ons aan om de werkelijkheid vanuit een ander perspectief te bekijken.

De conceptuele kunstenaar Michael Craig-Martin, die in 1941 in Ierland werd geboren, groeide op in de Verenigde Staten. Eind jaren zeventig begon hij met het maken van lijntekeningen van gewone, vertrouwde voorwerpen. In de loop van de jaren ontwikkelde hij een steeds uitgebreider palet van beelden, dat tot op heden de basis van zijn werk vormt. Sinds 2011 maakt Craig-Martin sculpturen van gepoedercoat staal.

Zijn beelden geven een nieuwe dimensie aan de alledaagse objecten die al tientallen jaren de basis van zijn werk zijn. Zo presenteert hij in ‘Fork and knife’ een standaard vork en mes die lijken te zweven, alsof het om tekeningen in de lucht gaat. Hoewel ze een uitvergrote schaal hebben, maken ze toch de indruk dat ze vrij klein en licht zijn. Over de keuze voor heel gewone voorwerpen zegt Craig-Martin: “Ik heb altijd gedacht dat alles wat belangrijk is, vlak voor je neus ligt.”

Deze uitspraak is terug te zien in al zijn werk, dat stuk voor stuk om alledaagse voorwerpen gaat. Het werk spreekt direct tot ieders verbeelding, door de herkenbaarheid, de precisie van de lijnen en de levendige kleuren. De sculpturen van Craig-Martin zijn slim in hun eenvoud en roepen tastbare associaties met het dagelijks leven op, terwijl ze tegelijkertijd een symbolische en conceptuele kracht in zich dragen.